28 صفر؛ شهادت امام حسن مجتبي عليه السلام
امام حسن عليه السلام در 37 سالگي به امامت و خلافت رسيد. بعد از شهادت اميرالمؤمنان عليه السلام به مدت ده سال عهده دار مقام امامت بودند و در 28 صفر سال پنجاه هجري در سن 47 سالگي به دستور معاويه بن ابي سفيان مسموم شد و به شهادت رسيد.
حسن بن علي بن ابي طالب دومين امام شيعه و فرزند امام علي (ع) و حضرت فاطمه (س) است. امام حسن مجتبي عليه السلام در شب نيمه رمضان سال سوم هجري در مدينه چشم به جهان گشود. امام حسن(ع) هفت سال از زمان حيات جد بزرگوارش را درك كرد و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پيامبر (ص) كه با رحلت حضرت فاطمه دو ماه يا سه ماه بيشتر فاصله نداشت، تحت تربيت پدر بزرگوار خود قرار گرفت و حدود سي سال با پدر بزرگوارشان علي بن ابي طالب عليه السلام ملازمت داشت.
امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصيت آن حضرت، به امامت رسيدند و نزديك به شش ماه به اداره امور مسلمين پرداختند. امام حسن عليه السلام پس از خلافت و قبل از صلح، دوران کوتاه چند ماهه خلافت ظاهري امام حسن عليه السلام، پر ماجرا سپري شد. بلافاصله پس از شهادت حضرت علي عليه السلام، امام حسن به مسجد آمد و در سخناني شيوا تلويحاً مردم را به بيعت با خويش فراخواندند. پس از سخنراني و با تبليغ نافذابن عباس مردم کوفه با آن حضرت بيعت کردند. امام نيز بيعتشان را براين اساس که از او پيروي کنند و با هر کس جنگيد، بجنگند و با هر کس صلح کرد، صلح کنند، پذيرفت؛ و سپس به تحکيم پايه‌هاي حکومت خويش پرداخت، ابن ملجم ،قاتل پدر، را گردن زد و اکثر فرمانداران مناطق را که به دست پدرش نصب شده بودند، تثبيت نمود و برخي را تغيير داد. جاسوس‌هاي معاويه را پيدا کرد و گردن زد، نامه‌ي تندي به وي نوشت و او را تهديد به جنگ نمود. نامه‌‌‌نگاري ميان حضرت و معاويه ادامه يافت تا اينکه معاويه لشکري عظيم به سوي عراق گسيل داشت و حضرت نيز درصدد تهيه لشکري براي مقابله با او برآمد.
مهمترين حادثه در زندگي امام حسن عليه‌السلام جريان صلح معاويه با آن حضرت است. تحليل اين حادثه ضروري به نظر مي رسد زيرا خود امام صلحش را حجتي بر آيندگان مي‌داند؛ يعني بر اساس عملکرد حضرت، وظيفه انسان نيز در شرايط مشابه با آن زمان، صلح و مصالحه است.
بررسي مقدمات و شرايط و عللي که صلح را ايجاب کرد و دقت در کيفيت وقوع صلح و مواد صلحنامه و موشکافي نتايج شيرين صلح براي جناح حق و ضربه‌هاي سهمگين آن بر جناح باطل به‌خوبي روشن مي‌کند که صلح آن حضرت در حقيقت انقلاب سبزي بود که زمينه انقلاب سرخ حسيني را فراهم ساخت و اين نرمش قهرمانانه در کنار آن جنبش ظلم‌ستيزانه، پايه‌ريز انقلاب علمي امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام در عصر طلايي خلأ انتقال قدرت از بني‌اميه به بني‌عباس گشت و به اين ترتيب، اسلام ناب محمدي که در تشيع جلوه‌گر بود، نهال خود را آبياري نمود و به درخت تنومندي تبديل کرد.
چگونگي شهادت امام حسن عليه السلام
حکومت اموي پس از تحميل صلح بر امام حسن عليه السلام گرچه به بسياري از اهداف خود رسيده بود، ولي هم چنان وجود امام حسن عليه السلام مانع از به اجرا درآوردن برخي از نيّات پليد آنان بود. از جمله اهدافي که معاويه دنبال مي کرد تعيين جانشين براي خود بود. وي از اجراي اين تصميم که برخلاف مفاد صلح نامه او با امام حسن عليه السلام بود وحشت داشت و مي دانست که اگر در زمان حيات آن حضرت به چنين کاري دست بزند، بدون شک با مخالفت شديد حسن بن علي عليه السلام روبه رو خواهد شد.
بر اين اساس تصميم گرفت از هر راه ممکن امام عليه السلام را به شهادت برساند. پس از بررسي هاي زياد جعده همسر امام حسن عليه السلام را مناسب ترين فرد براي تحقق بخشيدن به اين هدف پليد ديد. آن گاه به صورت محرمانه و با ارسال صدهزار درهم به جعده، به او قول داد که اگر امام حسن عليه السلام را به شهادت برساند او را به همسري يزيد درخواهد آورد. بدين وسيله جعده آن حضرت را با ريختن زهر در آب آشاميدني مسموم کرد و طولي نکشيد بر اثر آن، امام حسن عليه السلام به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع به خاک سپرده شد.
وصيت امام حسن عليه السلام
چون امام حسن عليه السلام را مسموم کردند و حال او دگرگون شد برادرشان امام حسين عليه السلام به بالين آن حضرت حاضر شدند. وقتي جوياي احوال او گشتند امام حسن عليه السلام فرمودند: «خود را در اوّلين روز از روزهاي آخرت و آخرين روز از روزهاي دنيا مي بينم». در ادامه، اين گونه وصيت فرمودند: «گواهي مي دهم به وحدانيت خدا و اين که براي او شريکي نيست و تنها او سزاوار پرستش است. هرکه اطاعت او را در پيش گيرد رستگار مي شود و هرکه نافرماني اش کند گم راه مي گردد و کسي که از گناهان و تقصيراتش به نزد او توبه کند هدايت مي شود. اي حسين،جنازه مرا در کنار جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم دفن کن به شرط آن که کسي مانع اين کار نباشد. اگر تو را از اين کار باز داشتند مبادا بر آن پافشاري کني؛ چون راضي نيستم به خاطر اين کار قطره اي خون به زمين ريخته شود».
منبع:سايت بيتوته